​Toprağımız bol olacak mı?

Orta Asya’da yaşanan Türk kültüründe vefat eden kağanların defin merasimine katılanlar toprakla gelir ve o toprağı mezara dökerlerdi.
Eğer kağan halk tarafından seviliyorsa cenazeye katılım çok olur, dolayısıyla toprağı da bol olurdu.
Halkın sevdiği ve değer verdiği kağanların kabri günümüzde “Tümülüs” adı verilen tepecikler şeklinde oluşurdu.
Bizim kültürümüzde ölüm bilinci hayatın bütün zaman ve mekânlarına serpiştirilmiştir.
Bu kültürde insan ölüm bilinciyle dünyadan çok diğer dünyaya yöneliktir.
Mesela; han-ı yağma vardır.
Batlıların “potlaj” dedikleri ve anlamakta zorlandıkları bir gelenek han-ı yağma.
Türk kültüründe maddi durumu iyi olan herkes çok farklı gerekçelerle malını başta garip-gureba olmak üzere çevresine izzet-i ikramlarla dağıtırdı ve bundan çok büyük keyif alırdı.
Orta Asya’dan gelen yağmur duası geleneğimizde öncelik garip-gurebanın ihtiyaçlarının giderilmesi ve onların rızasını almak gelir.
Halen köyümüzde bu gelenekler uygulanmakta dua yapılacağı gün çok geniş sofralar kurulmakta ve ihtiyaç sahiplerine ayrıca ekstra ikramlarda bulunulmaktadır.
İnsan bu dünyada yavaş yavaş ahirete doğar.
Her nefes ahiret âleminde baki olarak seyredeceğimiz kendi tablomuza bir fırça darbesidir.
Son nefesle son fırça darbesi vurulur ve artık resmimiz tamamdır.
Üzerine dökülecek toprağı ya da arkasından yapılacak dua/beddua tamamen kişinin kendi el emeğidir.
Her geceye kadir, her kişiye Hızır muamelesi yapmak işin en doğru olanı değil midir?
Bazen bir gülümseme, bir cümle, bir iyilik cennetin kapısını açabiliyorsa akıllı her kişiye düşen o ihtimalleri çoğaltmaktır.
Önceliğimiz kişisel ibadetlerden (hasenat) ziyade ikinci şahıslara dokunan şeair dediğimiz sosyal/toplumsal (salihat) ibadetler olsun.
Topraktan geldik ve oraya döneceğiz.
Toprak gibi mütevazı, toprak gibi cömert, toprak gibi hiçlik makamında olalım.
Bize atılan en çirkin nesneleri dahi gübre kabul ederek vereceğimiz ürünün kalitesini artıralım ki;
Toprağımız bol olsun.