​Gelir adaleti sağlanmadan toplumsal refah hayal olur

Cumhuriyetin kuruluşundan bu yana fakirlerden zenginlere doğru akan acımasız bir servet transferi vardır. Ekonomik büyümenin kaymağını zenginlerler yerken; ekonomik krizlerin faturasını da toplumdaki dezavantajlı gruplar ödemiştir. Kayıt dışı yollarla, stokçulukla, vergi avantajlarıyla, krizlerle kolay para kazanarak zenginleşen bu gruplar; hem yaşadıkları topluma hem de ekonomik krizden olumsuz etkilenen kesimlerin sorunlarına karşı duyarsız hale gelmişlerdir. Üstüne üstlük garibanın sofrasına el uzatarak para kazanmayı ticari bir yetenek olarak görmeye başlamışlardır.

Tam da bu saiklerle yüksek gelir gruplarının harcamaları nedeniyle günlük yaşamdaki ticari hareketlilikler gerekçe gösterilerek; bu ülkede fakir yoktur demek, gelir piramidinin en üstündekilerin konforlu yaşamları üzerinden; gelir piramidinin en altıdaki yaklaşık 35 milyon insanın yaşadığı sorunları görmezden gelmektir. Öncelikle krizleri görmezden gelmekle krizler yok olmuyor. Ayrıca görmezden gelinen ekonomik sorunlar derinleşerek daha başka sorunların tetiklenmesine zemin hazırlıyor.

Daha açık ifade edecek olursak; restoranlardaki, kafelerdeki, alışveriş merkezlerindeki, tatil merkezlerindeki ve eğlence merkezlerindeki hareketlilikleri gerekçe göstererek “bu ülkede ekonomik sorun yok ”diyerek yapılan serzenişler ekonomik gerçekliklerden uzak değerlendirmelerdir. Ayrıca temel ihtiyaçlarını bile karşılamakta zorlanan emekli ve asgari ücretlilerden oluşan gelir piramidinin en altındaki milyonlarca insan açısından da bu tartışmalar hiçbir anlam ifade etmiyor.

Mevcut ekonomi yönetimin gelir piramitleri arasında oluşan uçurumun kapatılması için; çok kazanandan daha çok vergi almak, kayıt dışılıkla mücadele, asgari kurumlar vergisi, sektörel incelemeler gibi kurala dayalı uygulamaları harekete geçirmesi tespit edilen sorunlara yönelik rasyonel yaklaşımladır. Sorunun ne olduğunun tespiti çözüme giden yolları da kolaylaştıracaktır.

Sonuç olarak toplumdaki gelir dağılımı sorunu çözülmeden; toplumsal refah artışının sağlanması mümkün değildir. Artık zenginlerden fakirlere doğru akacak servet transferlerinin bir yolunu bulmak zorundayız.