​Hakkârili gençler ne anlattı?

Sanatın, müziğin, folklorun kültür denizinde ahenkle buluştuğu muhteşem bir program…

Anadolu’nun sevincinin, hüznünün, heyecanının bölge bölge dokunduğu bir organizasyon…

Tüm farklılıklarımızın Türkiye paydasında zirve yaptığı bir gece… 

İşte böyle bir gece yaşadık dün. 

Konya Valisi Hakkâri’den geldi. Valilik görevinin en zor yapılabileceği bir il Hakkâri. En azından biz böyle biliyoruz. Ancak dün gördüm ki, Vali Cüneyit Orhan Toprak, bu zoru kolay kılmış. 

Hakkâri’de bir uğurlama töreni düzenlenmişti. Valiyi uğurlarken hüngür hüngür ağlayan Hakkârilileri görünce etkilenmiştim. Dün bir kez daha gördüm ki, Vali Toprak, Hakkâri’de hoş bir seda bırakmış. 

Toprak, gelirken “dağların başkentinden, Selçuklu’nun başkentine gidiyorum” demişti. Dün “Reng-i Hakkâri’yi” görünce Hakkari’nin sadece dağların başkenti olmadığını sanatın da başkenti olduğunu öğrendim. 

Dünyaca ünlü piyanistimiz Fazıl Say’ın malum konserine Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın teşrifleri sanat camiasında olumlu karşılanmıştı. “Sanat, siyasetteki katılıkları yumuşatır” şeklinde ortak bir düşünce oluşmuştu. Bunun doğru olduğunu dün gece “Reng-i Hakkâri’yi izleyince gördüm. 

Biz Konyalılar Hakkâri’yi pek fazla bilmeyiz. Gidenimiz gelenimiz azdır. Vali Toprak’ın ifadesi ile “Hakkâri öyle giderken uğradım” denilecek bir coğrafyada değil. Bize uzak gelir. Sadece bize değil çevre illerin dışındaki tüm Türkiye’ye uzak gelir. Reng-i Hakkâri sanatçıları dün bize bu uzaklığın gözde olduğunu gönülde olmadığını ispatladılar. 

Gönlümüze girdiler. 

Vali Toprak’ın öncülüğünde kurulan ve kısa zamanda büyük işler başaran bu sanat topluluğu Konyalılardan tam not aldı. 

Dün Kürtçe, Türkçe türküler dinledik. Halayı, horunu, zeybeği izledik. Müziğimizle folklorumuzun muhteşem uyumuna şahit olduk. Bir kısmını anlamasak da müziğin tınısı ve folklorun görseliyle aynı kültürün bileşenleri olduğumuzu anladık. Sevinçlerimizin bir, hüzünlerimizin bir, heyecanlarımızın bir olduğunu gördük. 

250 bin nüfuslu Hakkari, 2.5 milyon nüfuslu Konya’ya dün ortak kültürümüzün en önemli bileşenlerinden biri olan müzik ve folklorla unutulmaz bir kardeşlik resitali sundu. Mest olduk. Mutlu olduk. Umutlandık. 

Gençlerin Türkiye’sinde kardeşlik türküleri söylenmesi adına umutlandık. 

Hakkârili gençler sadece kendi bölgelerinin müziğini sunmadılar. Anadolu’nun her bölgesinden esintilerle karşımızda oldular. Anadolu’yu, ülkenin doğudaki en uç noktasında  nasıl da özümsediklerini haykırdılar. 

Doğrusu Konya müzik ve folkloru adına da şapkamızı önümüze koyup düşünmemiz gereken dersler çıkarmamız gerektiğini düşündüm.  Bu konuda ki sitemleri de dinledim aynı zamanda. Beni gören Konyalı sanatseverler “bunu lütfen yazınız” dediler. Yazıyorum. Konya müziği ve folkloru unutuluyor. Kimse sahip çıkmıyor.  Reng-i Hakkâri belki Konya müziğine ve folkloruna sahip çıkma noktasında bir kıvılcım olur. 

Hakkârili gençler sanatın evrensel diliyle bize çok şey anlattı. Bize “orada bir il var uzakta, gitmesek de varmasak da o il bizim ilimiz” dedirttiler. 

Artık gitme vakti. Madem onlar geldi, bizim de gitmemiz gerekir. 

​Bir Reng-i Hakkâri sanat topluluğumuz yok belki ama. Kardeşlik figürlerinin sahnelendiği Reng-i Hakkâri’ye,  aşkın ve sevginin sembolü sema topluluğumuzla karşılık verebiliriz.  Ne dersiniz?