"Ben senin gibi gösteriş budalası değilim, benim ruhum temiz” dedim.
Yanımdan yürüyerek geçen iki genç kızın konuşmalarından kulağımda kalan bu cümleyi çok düşündüm.
Söz Savaşı'na giren ya da kendini savunan pek çok kişinin ağzından çıkan bir cümle bu:” benim kalbim temiz, ruhum temiz…”
Herkes kendi ruhundan çok emin de; nedir sahi ruhu temiz kılan ya da bırakan?
Pek çok kişi dertli anda sevdiklerinin yanında olmakla övünür mesela …Bu güzeldir. Dost tarifi yaparken de” acı günümde benim yanımda olan” denir ama bence ruhun güzelliği sevdiklerinin ya da çevrendeki diğer insanların mutlu olmalarına sevinmenle belli olur .
Kardeşin, komşun, arkadaşın, dostun işinde yükseldiğinde, maddi gücü arttığında, çevresindekiler onu sevip takdir topladığında, çocukları güzel işlere imza atıp mutlu olduğunda yani o huzur dolu iken gösterdiğin sevinçle belli olur. Acı zamanı bütün ruhlar onu paylaşır ama ancak yüksek ruhlar başkasının elindeki nimete kendi kavuşmuş gibi sevinir.
Bizi mutlu kılan şartlar değildir. Bir arabamız, bir evimiz, yolunda giden bir evliliğimiz, gönlümüzce evlatlarımız, istediğimizi alabilecek maddi gücümüz olduğunda mutlu oluruz zannetmek ne boş bir hayaldir. Mutluluk ruhun yapısıdır.
Sürekli başkaları ile meşgul insanlar kendi hayatlarını ıskalarlar. Şükür edecek sebepleri kaçırırlar. Gözleri hep karşıda olduğu için kendilerine bakmayı ihmal ederler. Göz kime ve nereye bakıyorsa ruhta onunla meşgul olur ve kendi dünyasındaki gülüşleri, sevinçleri heba eder.
Ruhu en çok yoran boşluktur. Hiçbir amacın olmaması, kimseye faydalı olmama, hiçbir şey üretmeme, zehirli bir boşvermişlik. Ruha şifa dediğimiz şeyler:
-Evinde küçük bir köşede ya da balkonda çiçek yetiştirmek.
-Evcil hayvan beslemek, eğer evinde bakamıyorsan sokaktaki hayvanları beslemek, ilgilenmek. Doğada hafif hafif yürüyüşler yapmak. Yeşili , sarıyı, maviyi seyredip; böceği, kuşu, kainatı dinlemek. ..
-Bazen derdine ortak olduğunu hissettiğin bir türküyü, bazen gözlerini kapatmanı sağlayan bir neyi dinlemek. Gözleri kapatmak ruhu daha yakından seyretmektir.
İlla ki şükretmek. Sahip olduğun şeylerin kıymetini bilip, her ânın tadını çıkarmak.
-İyiliğin iyileştirici gücünü kullanmak. İyilik öyle bir şifadır ki; önce yapanı iyileştirir , güzelleştirir.
-Ruhumuzun arındığını, hafiflediğini tüm hücrelerimizde hissederiz.
-DUA! Ruhumuzun yükselebilmesi için dilimizde Yaradanı öven kelimeler, avuç içlerimizde ona olan ihtiyacımızın yalvarışı olmalı.
Hazreti Mevlana der ki; " vücudu öyle yağlı ballı şeylerle beslemeye uğraşma sonunda toprak olacak, ruhunu besle ki yükselip arşa çıkacak.”
Ruhun yükselişinde dünyadaki beraber olduğun insanlar, meşgul olduğun işler, duyduğun sözler, okuduğun eserler hep başrolde. Seni Arşa çıkaracak, ruhuna güzellik katacak insanlarla beraber olmak.
Bil ki ; anladığın şey ne ise, sen o' sun. Hani derler ya bir şeyi 40 kere söylersen olur. Sen olmasını istediğin hayrı ve güzelliği tekrarla ki ; ruhun bununla dolsun. Kişi, inandığı kadardır.
Sen, ruhun ve bedeninle bir bütünsün. Kulağın , gözün , dilin, ruhuna hizmet etsin.
Ruh ki; göklere ait , ona uçacak kanatlar ver…
