​Sevgi-Acı-Hz. İnsan

Allah kendi kemal ve cemalini görmek ve göstermek istedi.
Bu isteğin gerçekleşmesi için yaratılan aynalardan en değerlisi olarak insanı yarattı.
Allah insana en net şekliyle yine insandan yansır.
Bu yüzden insan kendin farkında olmasa da Hz. İnsan’dır.
Yaratıcıyı gösteren aynayı kirleten her şey insana yasaklanmış, haram kılınmıştır.
O aynaya düşen her günah siyah bir noktadır ve tövbe istiğfarla temizlenmezse zaman içerisinde ayna simsiyah olur.
İnsan ne kadar dikkat etse de günah işlemekten kaçamayacağı için tövbe istiğfar çok değerlidir.
İnsan, iyilik ve sevaba yönelik dua ve tefekkürünü güçlü tutarken;
Kötülük ve günaha karşı tövbe ve istiğfara sarılmalı.
Bir de mutluluk anayasasının değişmez/değiştirilemez ilk 4 maddesini sıralamasına da dikkat ederek hayatına yansıtmalı.
Hayattaki önceliklerinde;
Birinciliği aşkın varlığı olan Allah,
İkinciliği içkin varlığı eşi,
Üçüncülüğü taşkın varlıkları çocukları,
Dördüncüsü de taştığı varlıklar anne-babası olmalı.
Allah kuluna şah damarından daha yakınken (Kaf, 50/16) onun kendisi ile kulu arasına başka bir varlığın sevgisinin girmesine asla razı olmaz.
Kendisi ile kulu arasındaki “özel alan” ı lazer ışınlarıyla korur.
Oraya girenin temas ettiği bu lazer ışınlarının etkisine “stres/acı” diyoruz.
Allah’ın kemal ve cemaline ayna olması için yaratılan Hz. İnsan bu aynaya O’ndan ve O’nun onaylamadığı sevgiler yerleştirmeye çalıştığında acının/stresin en büyüğünü çeker.
Müslüm Baba’nın “herkesin acısı sevgisi kadar” dediği tam olarak budur.