​Mutluluğun sırrı ne?..

Türkiye İstatistik Kurumu(TİK) Konya Müdürlüğü, ilk kez Konya ili düzeyinde bir “Yaşam Memnuniyeti” araştırması yapmış.
Araştırma kapsamında ülke genelinde 125 bin 720 haneye girilmiş, 18 ve daha yukarı yaştaki 196 bin 203 kişiyle yüz yüze görüşme gerçekleştirilmiş.
Araştırma, gerçekten güzel yapılmış ama tabi haberin içerisinde ev halkına hangi soruların sorulduğunu bilmediğimiz için, araştırmanın içeriği hakkında bir şey söyleme şansımız yok.
Ama, konhaber.com’da yayınlanan habere göre, ev halkına “mutluluk” üzerine sorular yöneltilmiş olabileceğini düşünüyorum.

Mutlulukla ilgili soru neydi?
Bu soru karşısında “mutluyum” diyenlerin mutluluklarının ölçüsü, kriteri neydi bilemiyorum.
Oysa, araştırmanın biraz daha içeriğine girilmiş olsaydı, biz de vatandaşların, bireylerin neyle “mutlu” olduklarını anlama şansına erişirdik.

Araştırma sonuçlarına gelince;
Ülke genelinde mutlu olduğunu belirtenlerin oranı 2013 yılında yüzde 59 olarak tahmin edilirken, bu oran erkeklerde yüzde 56.1, kadınlarda ise yüzde 61.9 olmuş.
Kadınlarımız, en küçük şeylerden mutlu olan kadınlarımız.
Mutlulukta da yine biz erkeklerin önünde bulunuyor.

Konya’da ise bu oran genel olarak yüzde 65.6 olarak ortaya çıkmış. Ülke genelinde ise 21’ci sırada olmuşuz. Erkeklerin oranı yüzde 60.4 iken kadınların mutluluk oranı yüzde 70.5 olmuş. Bu arada Konya’da 65 yaş ve üstü kişilerin yüzde 75’i kendini mutlu hissediyormuş.
Bu oranın, belki biraz da kaderine razı olan bir millet oluşumuzdan kaynaklanıyordur diye düşünüyorum.

Bu arada, evli fertlerin yüzde 66.9’u kendini mutlu hissediyor Konya’da. Evli olmayan kişililerin de mutluluk oranı yüzde 61.2. Yani, evli olanlarla evli olmayanların arasında pek bir uçurum yok. Demek ki, her iki tarafta “mutlu” olduğunu söyleyebiliyor.

Araştırmanın sonuçlarını irdelemeye devam ettiğimizde, kişilerin en büyük mutluluklarının” aile” olduğu sonucuna ulaşıyoruz.
Bu anlamda Türkiye genelinde kişilerin yüzde 73’ü ailelerini mutluluk kaynağı olarak göstermiş. Konya’da bu oran tavan yapmış ve bireylerin yüzde 80.8’i ailelerinin mutluluklarına katkısının büyük olduğunu söylemiş.
Araştırmada bir başka çarpıcı gelişme ise “gelecekten umutlumusunuz?” sorusuna verilen cevapta bulunuyor.
Araştırmaya dahil edilenlerin ülke genelindeki yüzdesi 77 olurken, bu oran Konya’da bu oran yüzde 81.2 olarak gerçekleşmiş. Konya bu oranla ülke genelinde geleceğinden umutlu olanların arasında 20’ci sırada bulunuyor.
Yani, ülke insanının yüzde 23’ü umutsuz olarak ortaya çıkarken, Konyalı genelde geleceğinden umutlu görünüyor.

Araştırmada belediye hizmetlerinden memnun olunup olunmadığı da sorulmuş.
Bu soruya cevap veren Konyalıların yüzde 80.1’i “çöp” hizmetlerinden memnun olduğunu söylemiş. Kanalizasyon hizmetlerinde oran yüzde 77.1, şebeke suyunda yüzde 84.3, toplu ulaşım hizmetlerinde ise yüzde 78.1 olmuş.
Yine belediyelerin yol ve kaldırım çalışmaları da memnuniyet oranını yükseltmiş ve bu oran Konya’da 70.2 olarak gösterilmiş.
Hele hele yeşil alanların miktarından memnun olanların oranı 71.9 olarak belirlenmiş.
Bu oranın içerisinde Konya Şeker’in “Türkiye Nüfusu Kadar Fidan” projesinin de çok büyük etkisi olmuştur.
Yani, bizim Konyalı her şeyden çok memnun olduklarını dile getirmiş.
İşin özü, herhangi bir memnuniyetsizlikleri yok gibi gözüküyor.
Haaa, memnuniyetlerinin veya mutluluklarının yüzde 50’nin altında olduğu konular da var Konyalı’nın.
Yani haklarını yemeyelim.

Mesela, AB üyeliğine katılmayı isteyenlerin oranı Konya’da yüzde 41.7 olarak çıkmış. Yani, Konyalının yarıya yakını AB’ye “evet” demiş.
“AB bizi bağlamaz” dilenlerin yani “hayır” diyenlerin oranı ise yüzde 37.8 olmuş.

Bakın bu arada, AB’ye girmemiz halinde birey yaşamına olumlu katkısı olacağını düşünenlerin yüzde 75.9 ile Hakkari olduğunu, olumsuz etkileyeceğini düşünenlerin yüzde 37.2 ile Düzceliler olduğunu söylemekte de yarar var sanırım.

Sonuç olarak, bizim insanlarımızın mutluluk anlayışı, sorulan sorulara göre değişiyor gibi geliyor bana.
Peki, mutluluk nedir? Diye sorsam, eminim herkes farklı cevaplar verir.

Çünkü, mutluluk soyut bir kavramdır ve kişiden kişiye değişir. Yani herkesin sahip oldukları ile beklentileri farklıdır.
Mesala,  Bülbülü altın kafese koysalar “ah vatanım” der. Çünkü, onun mutluluğu özgürlükler içinde yaşanılan bir ortamdır.
Evinden ayrı kalan bir çocuğa veya gence sorsak, mutluluk onun için evine, anasına, babasına ve kardeşlerine kavuşmasıdır.
Bir bebek için mutluluk annesinin şefkatli kucağıdır.
Peki, bütün bunlar mutlu olmaya yeter mi?
Ulaşılamayacak şeyleri hayal edip mutsuz olmaktansa, elimizdekilerin kıymetini bilerek mutlu olmak ve yarınlara umutlu bakmak yeterli mi?
Bence, evet ama yetmez.

Çünkü, bizim insanımız mutlulukların çok daha ötesini hakkediyor da ondan.
Hoşça kalın…

,.