Konya'nın Hüyük ilçesinde demircilik yapan 73 yaşındaki Ahmet ile 75 yaşındaki Tahsin Kaçar, dedelerinin yaktığı ateşi yarım asrı aşkın süredir harlıyor.
Mutlu Mahallesi'nde bir zamanlar "Demirciler Çarşısı" olarak anılan sokakta, bugün yalnızca Kaçar kardeşlere ait demirci dükkanı bulunuyor. Dedelerinden kalma 150 yıllık ocağı hemen her gün meşe odunuyla ateşleyip kömürle harlayan Kaçar kardeşler, balyoz ve çekiçle demir dövüyor.
Yöredeki çiftçilerin ihtiyacına cevap vermek adına tarım aletleri yapan, yıprananları da tamir eden kardeşler, unutulmaya yüz tutmuş mesleklerini ilk günkü heyecanla sürdürüyor. Kardeşiyle karşılıklı demir döven Tahsin Kaçar, AA muhabirine, alüminyum fabrikasından 30 yıl önce emekli olduktan sonra demirci ocağına döndüğünü söyledi.
Biri kız 6 kardeşi olduğunu ve tamamının farklı iş kollarında çalışmasına rağmen demir dövmeyi bildiğini anlatan Kaçar, şöyle konuştu:"Ata mesleği diye ocağı yakmaya devam ediyoruz. Çocukluğumuz burada geçti. İlkokula giderken babam, dedem körük çektirirlerdi. Çalışınca dedem para verirdi, bakkaldan şeker alırdık. Dedemin oturağı hala duruyor. O hayvanların ayağına nal keserdi, nala çakmak için çivi keserdi. Bunların hepsi bizde ustalık. Bizim yaşımız da geçti. Çocuklarımızın kimi doktor kimi mühendis oldu, boşta adamımız yok. 'Ne zamana kadar çalışacaksınız?' diyorlar. Ömrümüz olduğu sürece çalışacağız."
"Ömrümü bu ocakta geçirdim"
Ahmet Kaçar da ömrünü geçirdiği ocakta 60 yıldır demire şekil verdiğini belirterek, şunları kaydetti: "Pulluk, tahra, balta, keser yapıyoruz. Çiftçinin talepleri doğrultusunda tarım aletlerini tamir ediyoruz. İşlerimiz her geçen gün azalıyor. El yapımı malzemelerin değeri kalmadı. Dükkanımızın olduğu sokak, Demirciler Çarşısı olarak anılıyordu. Dükkanlar birer birer kapandı. Hep amca çocuklarıydık. Onlar işleri değiştirdiler, demircilik yapmıyorlar. Bizden sonra da yetişip bu işi yapan yok. Eskiden bizim dükkanda yetişmiş demirciler çevre köylerde dükkan açardı. Şimdi 'Ben öğreneyim.' diyen yok."