​Rahmet ve minnetle…

Bin yıllık devletimiz bundan 100 yıl önce bir karar aldı ve Cumhuriyetimiz ilan edildi. Verilen mücadelede yüzbinlerce vatan evladı şehit düştü. Tüm şehitlerimize rahmet diliyorum. Yokluk içinde yeniden var olabilmek elbette kolay olmadı. Bu Cumhuriyetin kurulmasında kundaktaki çocuktan, evladını kaybeden analara, geride ailesini bırakıp cepheye koşan yiğitlerden, cepheye mermi taşıyan analara, daha ömrünün baharında hendeklere giren gençlerden, dualarını eksik etmeyen büyüklerimizin emekleri var. Onların gayretleri, vatan sevgileri, bayrak aşkları, imanları var. Evet 100 yıl önce kurulan Cumhuriyetin temelinde verilmiş canlar, dökülmüş kanlar var. Biz bu cumhuriyeti hep birlikte ve çok zor şartlarda kurduk.  Bin yıllık tecrübeye, 100 yıllık bir enerjiye sahibiz. Geldiğimiz noktada geçmişte yaşanan hataları bir kenara bırakarak ve ders alarak çıktık. Dünya’da gerçek adaleti getirecek, barışı sağlayacak, mazluma kol kanat gerecek güçlü bir ülke, güçlü bir Cumhuriyet istiyorsak daha çok çalışmamız gerekecek.  Bir kez daha anladık. Ne kınamalar, nede çağrılar İsrail’i durdurmayacak. 3 haftadır bir şehri pervasızca bombalayarak alçak yüzünü her gün bizlere gösteriyor. Nazilere rahmet okutturacak zalimliklerini tüm Dünya canlı yayınlarla izliyor. Yazıyoruz, konuşuyoruz, yürüyoruz ama daha ne yapmalıyız diye dertleniyoruz. Artık milletlerin çabası bu kadar. Özellikle İslam Dünyası içerisinde bulunan devletler adım atmak zorunda. Sürekli Batı’ya sesleniyoruz. Lakin biz Batı’dan medet umacak durumdaysak vay halimize. Onlar söz konusu Müslümanlar olunca gözleri görmez, kulakları duymaz, dilleri konuşmaz. Birleşmiş Milletler Teşkilatı’nda hala niye duruyoruz? Petrol ülkesi devletler neden ambargoya başlamıyor? Neden ekonomik ve siyasi gücümüzü kullanmıyoruz? Zaman geçiyor.  Adımız ümmet olan topluluk seyretmeye devam ederse Gazze diye bir kalmayacak. Bu vebal, bu utançla can verip gideceğiz bu dünyadan. Eyvallah..